Przegląd nowych roczników Vini e Affini

Zaczynamy od toskańskiej Maremmy, będącej obecnie jedna z najciekawiej rozwijających się regionów w tej części Włoch. Mimo, że oznaczona jest jako „bianco”, jednak jest to pozycja idąca w stronę win pomarańczowych. W składzie znajdziemy głównie Trebbiano uzupełnione o niewielki dodatek (po 5%) Malvasii i Ansonici, a winogrona przez około tydzień były macerowane na skórkach. Pachnie żółtymi owocami: morelami, pigwą, brzoskwiniami, gruszkami. Choć na podniebieniu nieco mniej ekspresyjne, to świetnie kwaskowe i kończące się drapiącymi taninami. Wyraziste, ale przy tym ładnie wykonane. Bardzo dobre+ (91/100).

Zostajemy w Toskanii, ale tym razem przenosimy się w okolice Empoli. To znów Trebbiano, ale juz bez dodatków i tym razem dojrzewające w glinianych amforach, macerowane na skórkach przez 3 miesiące. Owoce są tutaj już podpieczone, ale dalej zachowują soczystość i rześkość. Znajdziemy z nim jabłka, słodkawe gruszki, suszone siano i orientalne przyprawy. Nie tak taniczne jak poprzednik, świeższe, z mocniejszą kwasowością. Bardzo dobre+ (91/100).

Zwykle jesteśmy sceptycznie nastawieni do ewoluowanych różowych win, ale tutaj nasze obawy były bezpodstawne. O ile w nosie jest dość posunięte w czasie, owoce przechodzą w stronę akcentów suszonych, to na podniebieniu wciąż kwaskowe, smakujące niedojrzałymi truskawkami i pestkowymi wiśniami. Bardzo charakterne, o strukturze bardziej przypominającej lekką czerwień niż zwiewny róż. Znakomite- (92/100).

To wino idealnie pasujące na zbliżające się jesienne wieczory. Skoro zawitaliśmy na południe Doliny Rodanu, to wiadomo, że w składzie tego Gigondas dominuje Grenache, wspierane przez 10% Syrah i tyle samo Mourvèrde. Niesamowicie eleganckie, z przyjemnie nasyconym ciałem, skoncentrowaną owocowością. Obok akcentów dojrzałych malin i truskawek, pachnie również leśną ściółką, jagodami i jeżynami. Na podniebieniu dominuje mocno skoncentrowany, odparowany sok z czarnej porzeczki, pieprzność i sporo przypraw. Młodziutkie, pełnię klasy pokaże najszybciej za 3-4 lata. Znakomite (93/100).

Meroni to jeden z naszych ulubionych producentów z Valpolicelli, produkujący wina w tradycyjnym stylu, pełne owocu i fenomenalnej świeżości. Nawet w trudnym i deszczowym roczniku tak renomowany producent nie zawodzi. Pachnie truskawkami, malinami, czereśniami, suszoną żurawiną. W ustach chłodny rok daje o sobie znać delikatną zielonością, ale nie przeszkadza to zbytnio w pozytywnym odbiorze całości. Żywe, z emanującą słoneczną energią. Znakomite- (92/100).

Rok temu w czasie wizyty w Piemoncie u rodziny Vajra mieliśmy przyjemność spróbować pierwszego rocznika z ich nowego nabytku, winnicy Coste di Rose. W porównaniu do ich flagowego Barolo, a więc Bricco delle Viole, jest to pozycja lżejsza, bardziej powietrzna. W winie pojawiają się maliny, nuty kwiatowe, czereśnie, ale i odrobina akcentów skórzanych, żurawiny, ziela angielskiego. Oczywiście jest to wino młodziutkie, jeszcze niegotowe do picia, szkoda otwierać je już teraz. Znakomite- (92/100).

O ile podstawowe Chianti Classico producenta wydało się nam nieco rozczarowujące, to już Riserva zmazała to wrażenie. To czyste Sangiovese dojrzewające w różnego rodzaju beczkach (zarówno duże botti ze slawońskiego dębu jak i francuskie barriques i tonneaux). Przyjemnie wiśniowe, z nutami balsamico, chrupkie, kwaskowe. Dość typowe, nieprzerysowane i po prostu smacznie wykonane. Znakomite- (92/100).

Od naszej wizyty u Giancarlo Cignozziego minęło już 3 lata, odnosimy jednak wrażenie, że styl jego win ewoluuje w bardzo pozytywną stronę. To Rosso di Montalcino, a więc czyste Sangiovese (takie są wymogi apelacyjne) dojrzewało przez 6 miesięcy we francuskich beczkach. Buchające czerwonymi owocami: malinami, czereśniami i truskawkami. Na podniebieniu znajdziemy jeszcze skórkę z pomarańczy, chrupkie wiśnie i nieco ziemistości. Ładnie garbnikowe, świetnie żywe, potoczyste. Znakomite (93/100).

Ten poważniejszy „brat” poprzednika jest oczywiście znacznie mocniej zbudowane, ale zachowuje równowagę i nie popada w ociężałość jak wiele Brunello z cieplejszych roczników. Pachnie malinami, żurawiną, fiołkami, owocowość jest dość słodka, ale i kwasowość trzyma odpowiedni poziom. Dzieciątko (zwłaszcza przez mocne, jeszcze dość suche taniny), ale z wielkimi perspektywami. Znakomite (93/100).

Do tej pory Roxanich kojarzył się nam ze świetnymi winami pomarańczowymi, ale i ta czerwień nas zachwyciła. W aromacie znajdziemy hibiskusa, wiśnie, ale i liść laurowy oraz roztarte ziarna pieprzu. Z drapiącymi całe podniebienie garbnikami, dużo się w nim dzieje, jest trochę „rozbiegane”, ale nam taki delikatny chaos bardzo się podoba. Znakomite (93/100).