„Co pić z… Hiszpanii” z Republiką Wina

Hiszpańskie cavy to jedna z najbardziej popularnych alternatyw dla szampanów. Można by snuć długie akademickie dyskusje, czy najlepsze pozycje z Hiszpanii mogą dorównać tym z Szampanii, ale nie ulega wątpliwości, że na pewno znacznie łatwiej znaleźć niezłą cavę za rozsądne pieniądze. Tu w butelce znajdziemy klasyczny dla tych win kupaż macabeo, xarel-lo i parellady, które dojrzewały na osadzie przez pełne 2 lata. Dodatkowo jest to uwielbiana przez nas ultra wytrawna wersja (patrz oznaczenie Brut Nature). Mocno drożdżowa, z nutami chlebowej skórki, orzechów, ale również wyrazistą, strzelistą kwasowością. Pojawia się też dym, a przez cale usta przewija się mineralna skalistość zabarwiona jabłkowym owocem. Bardzo dobre (90/100).

Chyba pierwszy raz mieliśmy okazję spróbować musującego wina z Galicji, z tak lubianej przez nas odmiany albariño. Zresztą jak się okazało jest to jedno z pierwszych win z tego szczepu produkowanych „z bąbelkami” i bodajże pierwsze dostępne w Polsce. W nosie bardziej owocowe od poprzednika, tropikalne (marakuja, melon, brzoskwinie), na podniebieniu z maślaną fakturą i energetycznym, żywym wykończeniem. Ultra ciekawe, bo nie tracąc kwaskowego charakteru (i to pomimo 8 gram cukru) pokazuje nieco inne oblicze albariño. Bardzo dobre+ (91/100).

Zostajemy przy tym samym producencie, ale sięgamy już po wino spokojne, pokazujące kwintesencję Galicji – tej zielonej, północno-zachodniej, pozostającej pod wyraźnymi wpływami atlantyckimi części Hiszpanii. Jest chrupkie, owocowe, z nutami jabłek i cytryn. W ustach soczyste, z wysoką kwasowością i surowym, ale i dość masywnym jak na albariño finiszem. Charakterne i niebanalne, w dobrej cenie za tyle radości. Znakomite- (92/100).

Produkowane w apelacji Rueda verdejo to najbardziej reprezentatywne hiszpańskie białe wina, odpowiadające za znakomitą większość tutejszego eksportu. Tutaj ta aromatyczna odmiana uzupełniona jest o viurę (czyli macabeo), odmianę bardziej neutralną, mającą dać winu wypełnienie, mocniejsze ciało. W efekcie owocowość jest słodkawa, tropikalna, nieco sorbetowa, z dodatkiem dość skąpych akcentów ziołowych. Proste, jednowymiarowe, ale sprawnie wykonane, idealne na słoneczne wiosenne popołudnia. Dobre (87/100).

Bobal to czerwona odmiana będąca drugą pod względem upraw w całej Hiszpanii (ustępuje jedynie tempranillo). Spotkana jest głównie w okolicach Walencji, choć gwoli prawdy większość powstających z niego win sprzedanych jest luzem, bez butelkowania. Na szczęście są też winiarze, który potrafią z bobala zrobić wina bardziej poważne. U Nelemana owoce pochodzą ze starych, nawet 80-letnich krzewów, a wino spędza 14 miesięcy we francuskich beczkach. Jest intensywne, pachnie ciemnymi owocami (jeżyny, ciemne wiśnie, śliwki) z dodatkiem wanilii, pieprzu, palonego drewna i nut leśnej ściółki. Usta ze średnią kwasowością, z wyraźnym dotknięcie beczki i szorstkimi, jeszcze słabo zintegrowanymi taninami. Warto byłoby mu dać tak 2-3 lata, wtedy ta wystająca beczka powinna lepiej wtopić się w strukturę wina. Dobre (87/100).

Na koniec przeskakujemy do apelacji Campo de Borja leżącej w Kastylii, w dolinie rzeki Ebro, słynącej z win z lubianej przez nas odmiany garnacha. Tutaj otrzymujemy jednak znów wersję solidnie potraktowaną beczką (10 miesięcy), a osobiście wolimy wina utrzymane w stylu bardziej owocowym. To jest liściaste, ściółkowe, z dodatkiem przesmażonych malin i truskawek otulonych dymem. W ustach mocne, nabite tym słodkawym owoce, ale i pojawiającymi się akcentami suszonej mięty, oregano i pieprzu. Wino w stylistyce typowej dla Hiszpanii, ale brakuje mu oddechu. Dobre- (86/100).