Chorwackie winne odkrycia

Region Plešivica leży na zachód od Zagrzebia i charakteryzuje się stosunkowo chłodnym klimatem, stąd tak dobrze nadaje się na produkcję win musujących. Mamy tutaj butelkę od chyba najlepszego producenta bąbelków w całym kraju, o mocno owocowym, wiśniowo-malinowym profilu. W ustach z intensywną, wręcz cytrusową kwasowością i wyraźnie mineralnym, surowym finiszem. Ma świetny balans między mocnym owocem, a świeżością i soczystością. Bardzo dobre+ (91/100).

Malvazija z Istrii to najpopularniejszy szczep tego półwyspu, w chorwackich wydaniach śmiało mogąca konkurować z pewnie nieco bardziej znanymi wcieleniami tej odmiany ze słoweńskiej części. Tutaj od pierwszego zanurzenia się w kieliszku z łatwością wyłowimy charakter odmiany. Mamy więc zarówno słodkie, soczyste jabłka oraz gruszki, jak i nieco kwiatów oraz ziół. Na podniebieniu z akcentami cytrynowymi, ale też typową dla szczepu delikatną goryczką i dodatkowo mocnym, słonawym finiszem. Świetne wino na ciepłe, słoneczne dni. Bardzo dobre+ (91/100).

Na tej popularnej turystycznie wyspie winnice zajmują ok. 450 ha, a najsłynniejszą lokalną odmianą jest właśnie pošip. Daje on zwykle lekkie, soczyste wina, idealnie sprawdzające się do wyspiarskiej kuchni bogatej w owoce morza i ryby. Aromat jest bardzo wyrazisty, z nutami przypraw, płatków róży i ziół. Na podniebieniu solidnie zbudowane, przyjemnie pełne, delikatnie oleiste, ale odpowiednio doprawione kwasowością. Można by je podać do nawet tłustszych ryb, czy wręcz grillowanego drobiu. Bardzo dobre+ (91/100).

Graševina, a więc odmiana znana w Polsce raczej pod nazwą welschriesling to szczep identyfikowany zwłaszcza z regionem Kutjevo, skąd też pochodzi nasz producent. Krauthaker to spory producent, który posiada 45 ha własnych winnic, ale zbiera owoce z dodatkowych 65 ha dzierżawionych. W tym wydaniu graševina jest w aromacie raczej wycofana, ale w ustach pokazuje świeże, jabłkowe oblicze podrasowane odrobiną ziół i soczystym, surowym posmakiem. Bez większej głębi, ale smaczne i świeże. Bardzo dobre- (89/100).

Škrlet to kolejna lokalna odmiana, o której poza granicami Chorwacji pewnie mało kto słyszał. Spotyka się ją głównie w leżących nieopodal Zagrzebia regionach Pokuplje, Prigorje-Bilogora i Moslavina i to właśnie z tego ostatniego pochodzi nasz producent. Choć škrlet nie cieszy się zbyt wielką estymą, to w odpowiednich rękach potrafi dać niezłe rezultaty. Na pierwszym planie mamy nuty kwiatów, przypraw, a także zielonej herbaty. W ustach z piękną strukturą, mocno zbudowane, ale nieprzeładowane, ponownie wyraźnie słone i kończące się delikatnymi garbnikami. Nieoczywiste, ale bardzo intrygujące. Znakomite- (92/100).

Opolo to tradycyjne w Chorwacji określenie na wino różowe, wywodzące się od sformułowania „pół na pół” (nawiązującego do rozcieńczania czerwonego wina wodą, w efekcie czego powstaje wino o różowym kolorze). W butelce znajdziemy odmianę babić, typową dla północnej części Dalmacji, skąd to wino pochodzi. Początkowo delikatnie dymne, potem pojawia się mocny ton wiśniowy, ale też niezbyt przyjemna chemiczność. U ustach czuć, że nie jest to najnowszy rocznik, owoc już raczej wyparował, choć trzeba mu oddać, że struktura jest dalej całkiem solida. Dobre (87/100).

Alen Bibich to obecnie chyba najbardziej rozpoznawalny (zwłaszcza w Zachodniej Europie i USA) chorwacki producent. Od wielu już lat konsekwentnie kreuje własny styl i nie boi się żądać za swoje wina cen porównywanych z butelki ze znacznie bardziej rozpoznawalnych winiarsko miejsc niż okolice Zadaru. Tu w składzie mamy mieszankę kiku odmian lokalnych i międzynarodowych – debit, posip, marastina, pinot gris i chardonnay, które dojrzewały w nowych i używanych baryłkach z amerykańskiego dębu. To wciąż młode wino, jeszcze bardzo napakowane, introwertyczne, ale pokazujące niesamowitą strukturę i moc. W aromatach w tym momencie dominują akcenty ziołowe-słone, są też przyprawy i dojrzałe jabłka. Nie brak tu również kwasowości, więc ma wszystkie elementy predestynujące do dalszego pięknego dojrzewania. Znakomite (93/100).

Choć 67% krajowej produkcji stanowią wina białe, to oczywiście w Chorwacji powstają również ciekawe czerwienie. Ich krótki przegląd zaczęliśmy od odmiany teran, której matecznikiem jest Istria. Ta etykieta powstaje jedynie w najlepszych rocznikach i dojrzewa w różnej wielkości beczkach. Mamy tu sporo dojrzałych wiśni, śliwek, z dodatkiem tonów przyprawowych i ziemistych. Za to na podniebieniu zaskakująco chłodne, mocno kwaskowe, delikatnie gencjanowe. Garbiki są świetnie żywe, świdrują nasze podniebienie, a całość zachowuje optymalną świeżość i werwę. Świetna robota. Znakomite- (92/100).

Plavac mali to typowa dla Dalmacji czerwona odmiana winorośli. Przez lata sądzono jest ona tożsama z primitivo i zinfandelem, ale ostatecznie badania DNA wskazały, że owszem plavac mali jest jedynie jednym z rodziców tych odmian. Tym niemniej zachowują one wszystkie podobny charakter, dają wina pełne, z nutami ciemnych owoców i wysokim alkoholem. Nasze wino pochodzi z wyspy Hvar, gdzie znajdziemy sporą ilość 500 ha winnic. W pierwszym chwili czujemy porzeczki i wiśnie, a także przełamana młodą drewnianą gałąź. Usta raczej owocowe niż kwaskowe, delikatnie pieprzne, z przesmażonymi truskawkami. Nie nasz styl, ale samo w sobie całkiem przyjemne. Bardzo dobre (90/100).

Dingač to apelacja dedykowana odmianie plavac mali zlokalizowana na półwyspie Pelješac w Dalmacji. Winnice zajmują tutaj 60 ha, na wzgórzach o nachyleniu nawet 35^o, schodzących niemal bezpośrednio do morza. W porównaniu do poprzednika owoc jest bardziej dojrzały, idzie w kierunku jeżyn i śliwek, do których dochodzi leśne runo i zioła, tytoń oraz czekolada. Nasycone, lekko tłuste, ale brakuje mu mocniejszej kwasowości. Bardzo dobre- (89/100).