Blau/Kek/Frank – jedna rodzina

Tradycyjnie zacznijmy od dosłownie kilku słów na temat samej odmiany. Blaufränkisch to szczep charakterystyczny dla Środkowej Europy, którego granice występowania pokrywają się mniej więcej z terenami dawnej monarchii Habsburgów. Pierwsze wzmianki pochodzą właśnie z Austrii z XVIII wieku, ale już w XIX wieku rozpowszechnił się na tereny ościenne. Jego genetyczne pochodzenia nie jest do końca znane, prawdopodobnie jest to samoistna krzyżówka odmian sbulzina i weisser heunisch. Sam blaufränkisch jest również ojcem kilku innych znanych szczepów na czele z zweigeltem. Jest to odmiana wymagająca stosunkowo ciepłych siedlisk, w wersjach z miejsc za chłodnych często przybiera trochę zielone, niedojrzałe oblicze. 

W swoich najlepszych wcieleniach odmiana daje wina o nutach kwaskowych wiśni, leśnego poszycia, czasem ziemistych. Są to wina o średnim ciele, ładnie zarysowanej kwasowości i charakternych garbnikach. Blaufränkisch dobrze też znosi kontakt z dębem, nie tracąc w beczkach swojej owocowości i nadaje się zwykle do co najmniej kilkuletniego dojrzewania.

Zaczęliśmy od dwóch pozycji z Moraw. Tutaj co prawda na etykiecie znajdziemy nazwę „karmazin”, ale jak wyjaśnił nam producent jest to lokalne, stare określenie na właśnie frankovkę (bo tak blaufränkisch jest nazywany w Czechach). Wino jest całkiem intensywne w aromacie, pachnące kwiatami, malinami, przyprawami. W ustach z soczystym uderzeniem czereśni i wiśni, ponownie mamy też trochę przypraw i pieprzu. Dość lekkie, kwaskowe, średnio skoncentrowane, ale dobrze owocowe. Dobre (87/100).

To wino pochodzi z piaszczysto-ilastej gleby i przez 24 miesiące dojrzewa w dużych beczkach. W porównaniu do poprzednika owocowość jest mocniejsza, z nutami ciemnych wiśni, czy nawet śliwek, czarnych porzeczek i malin. W ustach również dojść dojrzałe, ale na drugim planie rozwija się pewna zieloność. Całość jest przez to trochę mało spójna, rozchwiana. Dobre- (86/100).

Tutaj daje o sobie znać ciepły rocznik, bo wino zaczyna się nutami aż podsuszanych śliwek i wiśni. Znacznie ciekawsze na podniebieniu, gdzie ten słodkawy owoc przyjemnie współgra z akcentami pieprznymi, dymnymi, leśnymi. Poprawia się zresztą z każdą kolejną chwilą w kieliszku, nabierając ogłady i głębi. Bardzo dobre (90/100).

Przeskakujemy na Węgry do wina od jednego z naszych ulubionych producentów z tego kraju. Spośród kilku winnic, z których produkuje on wina z pojedynczych parceli, Bati Kereszt jest tą najbardziej osłoniętą przez las, bardzo ciepłą. Wino pachnie kwaskowymi wiśniami, malinami, truskawkami, delikatnie suszonymi ziołami. Na podniebieniu owoc wchodzi w lekką konfiturowość, ale całość zachowuje również soczystość, dobrą kwasowość, a w finiszu dochodzą również delikatne garbniki. Świetne, choć wciąż młode. Znakomite- (92/100).

Słowenię reprezentowało aż czterech producentów, zaczęliśmy od tego wina stanowiącego wyższą etykietę winiarni Albiana. W zapachu początkowo dość zamknięte, dopiero po kilku chwilach pojawia się tutaj więcej wiśni i czereśni. Również na języku pełne owocu, bardzo nasycone, smakujące malinami, czereśniami, wiśniami, ale też z akcentami kwiatów i perfum. Elegancko wykonane, kwaskowe i nieźle taniczne, spora klasa. Bardzo dobre+ (91/100).

Tutaj mamy pozycję od spółdzielni z miasteczka Krsko, która liczy 120 członków, ale oprócz przetwarzania owoców od samych spółdzielców posiada też własne 8 ha winnic. W porównaniu do poprzednika owoc jest tutaj bardziej przetworzony, lekko suszony, z dominantą wiśni i śliwek. Również na podniebieniu słodsze, z niższą kwasowością, sprawią wrażenie odrobinę przejrzałego i oklapłego. Dobre (87/100).

Kolejna modra frankinja pochodzi z regionu Bela Krajina, gdzie dominują głównie małe winiarnie, ale co ciekawe blaufränkisch zajmuje aż 122 ha z ogółem ok. 600 ha miejscowych winnic. Wino jest świetnie żywe i soczyste, pełne wiśniowej kwasowości. Wydaje się wręcz, że delikatnie się ona odkleja od niezbyt mocnego ciała. Jest też pełne owoców – wiśni, ale i poziomek oraz malin, a także kwiatów i ziół. Radosne, lekko rustykalne, ale bardzo smaczne. Bardzo dobre- (89/100).

Na koniec partii słoweńskiej przeskakujemy na północ kraju, do regionu Prekmurje, wciśniętego między Austrię, a Węgry. W tym wydaniu mamy wino wyraźnie beczkowe, pełne nut dymnych, ziemistych i podwędzanych. Trochę w tym wszystkim brakuje jednak bardziej wyrazistego owocu, a końcowy efekt psują jeszcze beczkowe, wysuszające garbniki. Dobre- (86/100).

W naszej degustacji nie mogło zabraknąć przedstawicieli kolebki odmiany, a więc Austrii. Najpierw spróbowaliśmy wina od Dorli Muhr, a więc przenieśliśmy się na wschodni skraj regionu Carnuntum, na zbocza Spitzerbergu. Winnica Roterd leży w środkowej części wzgórza i ma dla producentki wyjątkowe znaczenie, bowiem to tutaj niewielką parcelę miała w latach 20-tych ubiegłego wieku jej mama. Dojrzewanie odbywało się przez 12 miesięcy w dużych, używanych beczkach. Wino jest bardzo kwiatowe i eteryczne (to cecha charakterystyczna pozycji od Dorli), pełne też uwodzicielskich aromatów czerwonych owoców, truskawek, malin i czereśni. W ustach świetnie soczyste, kwaskowe, ale i kremowe, z iście koronkowym, garbnikowym wykończeniem. Znakomite- (92/100).

Z tym winem przenosimy się dalej na południe, blisko Jeziora Nezyderskiego, bowiem winnica Pratsch jest położna dosłownie kilkaset metrów od niego. Podobała się nam energia tego wina, z przyjemnie zarysowaną owocowością, sprężystą kwasowością, delikatnie ziołowym i pieprznym tłem. Do tego jeszcze młodziutkie, czuć, że nie zdążyło rozwinąć w pełni skrzydeł, ale i teraz daje mnóstwo radości. Znakomite- (92/100).

Zostajemy mniej więcej na tym samym terenie, bo producent zlokalizowany jest w miasteczku Rust, również nad brzegiem Jeziora Nezyderskiego. W tym przypadku wino okazało się być pełne nut redukcyjnych, zapałkowych czy popcornowych. Dopiero w ustach owocowi udało się nieco przebić przez tę zasłonę. Może pomogłaby mu dekantacja, bo gdzieś tam w tle widać solidną strukturę i dobrą koncentrację. Dobre (87/100).