Weingut Salwey – król na Kaiserstuhl

W 994 roku przyszły cesarz Otton III wraz ze swoim dworem spędził kilka miesięcy w nieodległym Sasbach. Wspomnienie tej wizyty wśród mieszkańców regionu było bardzo silne. W połączeniu z kształtem wzgórz otwierających się w kierunku południowo-zachodnim, przypominających swym kształtem wielkie siedzisko, sprawiło to, że w XIV wieku zaczęto nazywać okolice mianem Kaiserstuhl, co oznacza właśnie „cesarskie krzesło”. Sięgające 550 metrów wzniesienia są pochodzenia wulkanicznego, choć obecna rzeźba terenu została w głównej mierze zdefiniowana przez prace, które miały tu miejsce w latach 60-tych i 70-tych XX wieku. Wówczas na Kaiserstuhl wjechał ciężki sprzęt w celu zbudowania szerokich tarasów, które miały ułatwić miejscowym winiarzom uprawę winorośli.

Kaiserstuhl to kolejny region, w którym świetnie sprawdza się pinot blanc, a więc odmiana, którą bardzo lubimy, ale która zwykle nie odgrywa pierwszoplanowej roli w innych apelacjach. Ta butelka poziomu regionalnego (Gutswein) jest subtelna, żywa, radosna, z przyjemnie mineralnym rysem. Pachnie jabłkami i cytrynami, a w tle rozwija się ładny, mineralny, elektryczny charakter. Jak na podstawowe wino producenta, to naprawdę ciekawa butelka. Bardzo dobre+ (91/100).

Tu 60% weissburgundera zostało uzupełnione o chardonnay i dzięki temu wino nabrało nieco większego ciężaru oraz kremowej faktury. Również owocowość jest mocniejsza, bardziej dojrzała, idąca w stronę dojrzałych jabłek i gruszek. Bardziej nasycone ciało sprawia, że odczucie kwasowości jest mniej dojmujące, ale za to wino kończy się zdecydowanie wytrawnym, mineralnym finiszem. Bardzo dobre (90/100).

Od razu uprzedzamy, że z trójki pinotów, ten szary (gris, grigio, czy grauburgunder) jest przez nas najmniej lubiany. W 2018 roku, gdy winogrona były bardzo dojrzałe i zdrowe, zdecydowano na rozpoczęcie fermentacji z szypułkami, aby dodać winu mocniejszej struktury. Jest tutaj jeszcze więcej gruszek, delikatne nuty pszczelego wosku, jabłkowej skórki, a nad tym wszystkim unosi się ten przyjemny powiew mineralności, który łączy wszystkie wina Konrada. Zwykle grauburgundery omijamy łukiem, ale przy tej butelce z chęcią przystanęlibyśmy na dłużej. Bardzo dobre (90/100).

Ten róż jest zrobiony w bardzo pijalnym, przystępnym stylu. Cukier resztkowy na poziomie 5 gram jest dobrze zbalansowany przez owocową świeżość spod znaku wiśni oraz poziomek. Na drugim planie znajdziemy również nieco ziołowości. Radosne, z odświeżającą paletą, początkowo wydaje się dość proste i mało wylewne, ale ładnie otwiera się w kieliszku. Bardzo dobre- (89/100).

Tu wskakujemy już na wyższy poziom win Konrada, które pochodzą z rodzinnych upraw zlokalizowanych na lessowo-wulkanicznym podłożu. Oznaczone są one inną etykietą i nazywane RS, czyli Reserve Salwey. Wszystkie dojrzewają również przez kilka miesięcy w dużych beczkach. Ten pinot blanc jest już inny od podstawowej etykiety, znacznie bardziej złożony i kompleksowy, z nutami dojrzałych jabłek, pszczelego wosku, białych kwiatów i cytryn. Na podniebieniu esencjonalny, ale wciąż bardzo świeży, stalowy i słonawy. Znakomite+ (94/100).

Spróbowaliśmy również wina o rok młodszego, w którym elementy beczkowe były bardziej dojmujące. Owoc jest otulony dymną mgiełką, a dopiero nieco dalej pojawia się cytrynowość, nuty jabłek i zielonych gruszek. Jeszcze młode, niepoukładane, w ustach mocne i zamknięte, dopiero w finiszu zostaje kwasowość i akcenty słone. Patrząc przez pryzmat o rok starszego brata, warto odłożyć na półkę. Znakomite (93/100).

Nieco podobne do poprzednika, bo podobnie jak w pinot blanc, również tu przeważają tony beczkowe. Zza dymu i wanilii próbują się wyłonić akcenty czerwonych jabłek, gruszek, pomelo i papai. Gęste, mniej kwaskowe, z maślanym posmakiem, ale też dobrym, mineralnym momentem w finiszu. Dalibyśmy mu jeszcze 2-3 lata, aby miało okazję dojrzeć do pełni swojej klasy. Bardzo dobre+ (91/100).

To pierwsze z win klasy Grosses Gewächs, czyli najwyższej kategorii klasyfikacji VDP, które mieliśmy możliwość spróbować podczas wizyty. Winnica Henkenberg zlokalizowana jest na wysokości około 250 metrów, na dość równym płaskowyżu bezpośrednio wystawionym na ciepłe powietrze z południa. Eleganckie, dostojne, z ognistą mineralnością przywodzącą na myśl choćby węgierskie wina z Somló. Przy tym chłodne, z mocnymi nutami cytryn, papierówek i skalistym posmakiem. Młodziutkie, ale ze świetlaną przyszłością. Arcydzieło- (95/100).

Gdy próbowaliśmy tego rocznika, nie był on jeszcze dostępny w regularnej sprzedaży. Wino było schowane, zamknięte, kwaskowe i potężnie słone. Przy tym wszystkim jeszcze niebywale ściśnięte, choć esencja i ekstrakt jest naprawdę potężny, to rok różnicy w porównaniu do poprzednika robi w tym momencie olbrzymią różnicą. Musi poczekać na swój moment. Znakomite (93/100).

Kirchberg to parcela położona nieco wyżej od Henkenbergu, a tutejsza gleba jest bardziej skalista. W efekcie powstało wino surowe, mocno mineralne, z przepiękną cytrynową owocowością i maślano-woskowym podkładem. Ze sporą masą, wręcz kremowe, ale wciąż super zrównoważone, kwaskowe, naprężone do granic możliwości. Jeden z najlepszych Weissburgunderów, jakie mieliśmy okazję próbować. Wspaniałe wino. Arcydzieło (96/100).

To tylko rok różnicy, ale w tym o rok młodszym Pinocie beczkowy uścisk był bardziej obecny. Wino jest marcepanowe, słodkawe, pachnące czerwonymi jabłkami i gruszkami posypanymi orientalnymi przyprawami. Energiczne, z wręcz nieco zbyt agresywną kwasowością, zdecydowanie potrzebuje czasu i odłożenia na półkę. Znakomite (93/100).

Wróciliśmy na Henkenberg, by sprawdzić jak smakuje pochodzący z tego siedliska Pinot Gris. Pachnie mocno, wręcz lekko barokowo, przyciężko – poobijanymi gruszkami, słodkimi jabłkami, a nawet kozim serem, kaszą gryczaną. Zupełnie inne w ustach, tu jest znacznie żywsze, kwasowość momentalnie wskakuje na wysoki poziom, a w finiszu znajdziemy nawet nieco delikatnych tanin. To wino do parowania z jedzeniem i to dość ciężkimi potrawami jak drób w maślano-śmietanowych sosach, próbowane solo może zmęczyć. Znakomite (93/100).

Eichberg zlokalizowany jest nieco na północ od Oberrotweil, jest to również siedlisko chłodniejsze i wietrzne. W efekcie powstało z niego wino kompletnie inne od poprzednika. Tutaj od razu zapach jest lżejszy, idący w stronę gruszek, cytryn i kwiatów. Świetnie soczyste, kwaskowe, ale też potężnie słone, ma się wręcz wrażenie, że na podniebieniu odkładają się kryształki soli. Indywidualne, bardzo osobliwe. Arcydzieło- (95/100).

Po tak ekspresyjnych winach, trudno było przejść od razu do czerwieni. Na szczęście jakość win ani na moment nie zeszła poniżej tego wcześniejszego poziomu. Ten podstawowy pinot noir dojrzewał w używanych beczkach, pachnie żurawiną, zakurzoną szufladą, ziemią, kakao. Na podniebieniu odrobinę zielone, pieprzne i mocno porzeczkowe. Jeszcze młodziutkie, ściśnięte, lekko kiszone. Bardzo dobre- (89/100).

Kolejne wino powstaje z owoców z Kaiserstuhl, ale z płaskich winnic, bez tarasów. Zaczyna się bardziej owocowo, jest tu więcej wiśni, czerwonych porzeczek, dojrzałych truskawek, nieco nut leśnych, suchego igliwia i mchu. Z wręcz orzeźwiającą kwasowością i owocowością sprawiającą wrażenie chrupania między zębami, finiszujące żywymi garbnikami. Bardzo dobre+ (91/100).

W tym przypadku po raz pierwszy pojawiają się małe baryłki, ale są to beczki stare, 4-5 letnie. Stosunkowo podobne do poprzednika, choć owocowość jest jeszcze bardziej skoncentrowana i podkręcona. Dłuższą chwilę po przełknięciu wina w ustach zostaje wrażenie bardzo soczystych owoców żurawiny, wiśni, porzeczek i malin. Lekko liściaste, zwiewne i pieprzne. Już teraz duża klasa, ale jest to też etykieta, na którą kilka lat można w spokoju poczekać. Znakomite- (92/100).

Owoce fermentowały z szypułkami, a później wino przez kilkanaście miesięcy dojrzewało w baryłkach. Na pierwszym planie znajdziemy skórę, nieco węgla drzewnego, roztartej w dłoniach ziemi, liścia laurowego. Za to w tle ponownie wspaniale owocowe, usta wypełniają maliny, wiśnie, a w posmaku kwaskowe, czerwone porzeczki. Garbniki tym razem dzięki szypułkom są nieco chropowate, drapiące podniebienie. Młodziutkie, ale już teraz dające dużo przyjemności. Powinno świetnie pasować do smażonej piersi z kaczki, czy gęsi. Znakomite+ (94/100).

W tym młodszym roczniku czuć więcej beczki – dymu z grilla, pieczonego boczku, szynki szwarcwaldzkiej. Nie brak również akcentów owocowych, ale są to owoce ciemniejsze, idące nawet w kierunku śliwek i jeżyn. Również kwasowość i taniny wybijają się bardziej, a całość wydaje się mniej zrównoważona, rozchwiana. Do odłożenia na co najmniej 2 lata. Znakomite- (92/100).

Ta ekspresja pinot noir jest jeszcze inna, przede wszystkim zachwycił nas piękny balans między owocem, kwasowością i taninami. W tym winie wszystko ze sobą współgra, zazębia się, tworzy spójną, pełną, kompleksową całość. Eksploduje wiśniami, czereśniami, soczystymi żurawinami i porzeczkami. Do tego lekko grzybowe, leśne, z delikatnym liściastym, zielonkawym momentem. Wielkie wino, piękne teraz, a to dopiero jego początek. Arcydzieło (96/100).

Kochani, to był najlepszy niemiecki Spätburgunder, jaki mieliśmy okazję próbować w naszym życiu. Każda nuta w tym winie jest perfekcyjna, wszystko rozrysowane od linijki, a przy tym ma się wrażenie niebywałej lekkości i finezji. Imponuje czystość akcentów owocowych, są w podobnych rejestrach smakowych jak przy poprzednich winach, ale nie ma tu żadnych fałszywych poblasków. Wręcz szkoda rozbierać to wino na czynniki pierwsze, bo wyliczanie poszczególnych smaków i aromatów nie odda tej wspaniałości. Jedynie z kronikarskiego obowiązku możemy wskazać, że w winie znajdziemy czerwone owoce, dym i jesienne ognisko, lekkie nuty skórzane, ziemię, ziele angielskie, drapiące garbniki i mocną kwasowość. Nietanie, ale to absolutny top czerwonych niemieckich win. Absolut- (98/100).