Hirtzberger, Donabaum – pierwsza para z Weinherbst 2020

Steinfeder to oznaczenie na najmniej skoncentrowane, najlżejsze wina z Wachau (maksymalnie 11,5% alkoholu). Z roku na rok ze względu na ocieplenie klimatu powstaje ich coraz mniejsza ilość i spróbowanie ich jest coraz trudniejsze. Tutaj mamy przykład chłodnego nosa spod znaku jabłek i cytryn. Na podniebieniu surowe, nieco wodniste, ale z ładnie mineralnym finiszem. Na przysłowiowy taras. Dobre (87/100).

Bardzo lubimy wytrawne austriackie muskatellery, które łączą w sobie piękną aromatyczność ze zdecydowaną kwasowością i orzeźwieniem. Niedoścignionym wzorcem takiego stylu jest dla nas Styria, ale ta butelka prezentuje się równie solidnie. Pachnie tropikami (melon, marakuja, mango), w ustach jest intensywnie kwaskowe, a kończy się delikatnie goryczkowym, grejpfrutowym finiszem. Dobre+ (88/100).

W porównaniu do pierwszego z win, kolejny grüner był już mocniej zarysowany i intensywniejszy. Pachniał cytrynami i kwaskowymi jabłkami, oraz obraną z nich skórką. Na podniebieniu stanowcze, mineralne, z nawet delikatnie agresywną kwasowością. Jak inne wina Hirtzbergera surowe, ale bardzo eleganckie. Bardzo dobre (90/100).

Tutaj wspinamy się już na najwyższą półkę hierarchii win z Wachau. Widać w tym winie już zupełnie inną, masywniejszą strukturę, pojawia się delikatna maślaność, morele, ale i konwalie. Jest esencjonalne, o sporej głębi, skontrowanej jednak przez mocny zastrzyk kwasowości. Znakomite- (91/100).

Porównując tego Smaragda z poprzednikiem widzimy tu więcej chłodu oraz jeszcze silniejszą kwasowość. Wino bazuje raczej na strzelistej architekturze, niż owocowym wypełnieniu. Jest stalowe, mocno cytrynowe, krystalicznie czyste. Znakomite- (91/100).

Tu mamy kolejną woltę, bo trzeci ze Smaragdów jest mocno aromatyczny, egzotyczny (marakuja). Usadowiony między poprzednimi winami tej kategorii, nie tak esencjonalny jak Kirchweg, ani nie tak surowy jak Axpoint. Ładnie zaokrąglony, ale kończący się ponownie mineralnym uderzeniem. Bardzo dobre+ (91/100).

Jedyny w zestawie riesling jest odrobinę woskowy, z jabłkową kwasowością, dużą dawką energetyczności, sporą elegancją i długim finiszem. Jeszcze bardzo młodziutki, powinien być lepszy właśnie w tym roku. Bardzo dobre+ (91/100).

W zapachu dość wycofany, jedynie lekko jabłkowy i co ciekawe – migdałowy. Usta surowe, z mocną kwasowością i delikatnie goryczkowym finiszem. Wydaje się wciąż za młody, można go odłożyć na kilka miesięcy. Bardzo dobre+ (91/100).

Niesztampowy, bo smakujący papierówkami, ale także jabłkową skórką i czerwonymi pomarańczami. Może mało skoncentrowany jak na Smaragda, ale za to bardzo świeży i wręcz krystalicznie kwaskowy. Bardzo dobre+ (91/100).

Bardziej nasycony od poprzednika, ale też mocniej ziołowy, z nutami cytryn i jabłek. W ustach początkowo wydaje się ugładzony, obły, ale w posmaku pozostawia przyjemne pieprzne wrażenie. Znakomite- (92/100).

Pięknie maślane, woskowe, ale pomimo sporego ciała harmonijne, pięknie zintegrowane. Niby wszystkiego tutaj w bród, ale wino jest przy tym pięknie czyste i kwaskowe. Takie Smaragdy kochamy. Znakomite (93/100).

Do tego wina trafiają najlepsze grona z winnic Spitzer Point i Kirchweg, z których cześć winogron jest dotknięta szlachetną pleśnią. Koncentracja jest tutaj imponująca, wino jest ładnie maślane, oleiste, pojawiają się również nuty słodkich jabłek i gruszek. Może nie jest zbyt głośne, bo w aromacie jeszcze niewiele się dzieje, ale wszystko jest tutaj dopięte na ostatni guzik. Piękne, ale i ultra młode. Znakomite+ (94/100).

Mocna kwasowość jest tutaj obudowana soczystym, limonkowy-jabłkowym owocem. Usta dość szczupłe, strzeliste, z potężnie kwaskowym finiszem, który oczyszcza całe usta. Teraz jeszcze zamknięty, do odłożenia na co najmniej rok. Bardzo dobre- (89/100).

Idziemy krok wyżej, bo jest to wino z pojedynczej winnicy, leżącej niemal naprzeciw winiarni. Winorośle rosną tu na stromych tarasach, przykrytych jedynie cienką warstwą gleby, przez co korzenie muszą zagłębiać się mozolnie w skaliste podłoże w poszukiwaniu wartości odżywczych. Owocowość jest jeszcze intensywniejsza, pojawia się również odrobina akcentów woskowych, a także solidna, mineralna struktura. Kwasowość jest na potężnych poziomach, nie bierze jeńców, a jednocześnie jest perfekcyjnie dojrzała, nieagresywna. Znakomite- (92/100).

Mamy tu jeszcze inną parcelę, ale wino w odbiorze jest stosunkowo podobne do poprzednika, z tym, że zarówno owocowość (tu nawet morelowa) jak i kwasowość są zaznaczone jeszcze mocniej. Tym razem jednak akompaniuje jej wyraźna maślaność, która jest w stanie zrównoważyć to uderzenie kwasu. Przepiękne. Znakomite+ (94/100).

Może nie jest tak intensywnie kwaskowe jak poprzednik (z uwagi na ciepły rocznik), ale w tym przypadku wyszło mu to na dobre. Wszystko się tutaj ładnie zazębia, pojawia się nafta, morele, nektarynki, słodkawe ciało, ale pozostaje też długi, mocny finisz. Bez takiego potencjału dojrzewania jak wina 2019 roku, ale za to już teraz ekscytujące. Arcydzieło- (95/100).