Domaine Sant Armettu – pożegnanie z Korsyką

Degustację rozpoczęliśmy od wina różowego powstałego z odmiany sciaccarellu za pomocą wyciśnięcia gron (bez maceracji). Wino jest świetnie aromatyczne, pachnące czerwonymi owocami (maliny i truskawki), do których w ustach dochodzą jeszcze kwaskowe wiśnie oraz trochę kwiatów. Dość lekkie, soczyste, z orzeźwiającym (można wręcz powiedzieć cytrynowym) finiszem. Idealne na aperitif. Bardzo dobre (90/100).

Jego biały bliźniak to mieszanka 80% vermentinu oraz 20% bianco gentile, dojrzewających kilka miesięcy na osadzie w stalowych zbiornikach. Sama nazwa rosumarinu oznacza rozmaryn i (podobnie jak inne nazwy win producenta) ma nawiązywać do typowej dla korsykańskich win ziołowości, która pojawia się już właśnie w tej pozycji. Do tego dużo w tym winie cytryn i skórki z limonki. Kwasowość jest bardzo przyjemna, ale zabrakło trochę lepszego wypełnienia. Dobre+ (88/100).

W tym przypadku vermentinu jest uzupełnione o 20% genovese. Fermentacja odbywa się w dużych beczkach, a dalsze dojrzewanie przez 12 miesięcy w baryłkach z regularnym wzburzaniem osadu. Można powiedzieć, że to wino w burgundzkim stylu, delikatnie maślane, kremowe, jabłkowo-słone, z dobrze zarysowanym kwaskowym kręgosłupem. Na razie również z wyraźnym tchnieniem beczki, ale ma potencjał, by ułożyć się w naprawdę elegancką całość. Znakomite- (92/100).

Czerwone Rosumarinu to ponownie czyste sciaccarellu, które dojrzewa jedynie w stalowych zbiornikach. Jest zachwycające, z rozłożystym aromatem pełnym truskawek, wiśni, malin i porzeczek, ale uzupełnionym też o korsykańskie zioła i biały pieprz. W zasadzie sam nos daje tyle emocji, że na samym wąchaniu wina można by poprzestać. Na podniebieniu radosne, młodzieńcze, z nutami niedojrzałych truskawek, lekko ziołowe, pełne energetycznej wibracji. Taniny są niemal niezauważalne, ale taki pierwszorzędny owoc w zasadzie ich do niczego nie potrzebuje. Znakomite- (92/100).

W przypadku czerwonego Myrthusa w butelce znajduje się kupaż trzech odmian. Dominuje ponownie sciaccarellu ale przy akompaniamencie 20% elegante (tak na Korsyce zwana jest grenache) oraz 20% minustellu. Podobnie jak w przypadku białego odpowiednika fermentacja odbywała się w dużych beczkach, a dalszej dojrzewanie w baryłkach. Owoc jest tutaj pełniejszy, bardziej dojrzały, idący w stronę wiśni i czereśni, które okraszone są wyraźnie ziołowym dodatkiem. W ustach nie brakuje kwasowości, a dodatkowo pojawiają się wyraźniejsze garbniki. Odrobinę poważniejsze od poprzednika, ale wciąż po żywej, owocowej stronie. Znakomite- (92/100).

Nasadzenia elegante (grenache) pochodzą z 1964 roku, a więc mamy tu do czynienia już ze starymi, niemal 60-letnimi krzewami, które rosną na piaszczystej glebie. Fermentacja odbywa w się w beczkach, ale dalsze dojrzewanie ma miejsce głównie w stalowych zbiornikach (jedynie niewielka część wina pozostaje dalej w beczkach). To ponownie pozycja pełna czerwonych owoców (tutaj głównie truskawki, maliny), z dodatkiem odrobiny płatków kwiatów, suszonego oregano i pieprzu. Usta dość ugładzone, naładowane esencjonalnym owocem, ale brakuje odrobinę wyższej kwasowości. Bardzo dobre+ (91/100).

Kolejne z win powstało ze szczepu minustellu, który genetycznie jest identyczny ze znanym z Hiszpanii graciano i sardyńskim bovale sardo. Owoce pochodzą tym razem z gliniasto-granitowej gleby, a wino przez 12 miesięcy dojrzewało w beczkach. Jest też zupełnie inne w charakterze od wcześniej próbowanych czerwieni, tutaj owoc jest już przemacerowany, idący w stronę suszonych śliwek i konfiturowych wiśni. Pojawia się również sporo nut skórzanych, ale też leśnych i ziemistych. Kwasowość dalej się trzyma, ciało jest już mocniejsze i bardziej skoncentrowane, ale garbniki są nadal z kategorii tych mniej odczuwalnych. Bardzo dobre (90/100).

Tym razem w butelce znajdziemy czyste syrah, które jak wskazuje nazwa w procesie winifikacji nie było siarkowane i dojrzewało jedynie w stali. W aromacie jest pełne owocu, pieprzne, wiśniowe, chrupkie i soczyste. W ustach pojawia jeszcze więcej tego komponentu pieprzno-przyprawowego, a także odrobina krwistego mięsa i ziół. Dające mnóstwo radości, potoczyste i arcypijalne. Bardzo dobre+ (91/100).

W zasadzie choćby dla spróbowania tylko tego wina warto odwiedzić producenta. Jest to bowiem najlepsze czerwone wino jakie próbowaliśmy będąc na Korsyce. Mamy tutaj czyste sciaccarellu pochodzące z dość stromej działki, gdzie dominuje granitowa gleba. Dojrzewanie trwa 6-8 miesięcy w 600-litrowych beczkach, a następnie podobny czas w stalowych zbiornikach. Wino jest niesamowite w swojej warstwie aromatycznej. Mamy tutaj zarówno wiosenną łąkę pełną kwiatów, soczyste, świeżo zerwane z krzaka truskawki i maliny, odrobinę czereśni, korsykańskie zioła, żurawinę i trochę lasu. Podobnie przepięknie rozwija się na języku, gdzie ta niesamowicie żywa, energetyczna owocowość spotkyka się z wyraźną kwasowością i delikatnymi, żywymi garbnikami. Przepięknie zbudowane, a przy tym przestrzenne i powietrzne. Wielkie wino. Arcydzieło- (95/100).

Degustację zakończyliśmy mieszanką, w której ponownie dominuje sciaccarellu, ale uzupełnia je 20% minustellu, 10% elegante i 5% carcaghjolu. W porównaniu do poprzednika znacznie wydłużono jednak dojrzewanie w beczkach, które w tym przypadku trwa 24 miesiące. Owoc jest tutaj dalej obecny i intensywny, ale oczywiście idący już w kierunku większej dojrzałości i raczej ciemnych (a nie czerwonych) nut. Mamy więc sporo dojrzałych czereśni, ale też wiśni, czy śliwek, pieprz i ziemistość. To, co jednak bardzo się wyróżnia, to naprawdę wysoka kwasowość, przypominająca wręcz tę znaną raczej z białych win. Inne od poprzednika, ale wciąż klasowe. Znakomite (93/100).