Domaine Fiumicicoli – wina z Corse Sartène

Degustację (jak to bywa niemal u wszystkich korsykańskich producentów) rozpoczęliśmy od win różowych, które w wyspiarskim wydaniu są zwykle bardziej zwiewne od bieli. Tu mamy 100% sciaccarellu powstałe metodą wyciśnięcia soku (bez maceracji gron). Wino jest aromatyczne, pachnie kwiatami, ale też malinami, truskawkami i kwaskowymi wiśniami. W ustach lekkie, świeżutkie, z długim kwaśnym posmakiem. Bardzo dobre- (89/100).

To dalej czyste sciaccarellu, ale tutaj miała miejsca kilkugodzinna maceracja skórek z moszczem. Dzięki temu w porównaniu do poprzednika jest oczywiście lepiej zbudowane, poważniejsze, z mocniej nasyconą owocowością. Na podniebieniu czyste i żywe, z solidnym, mineralnym kręgosłupem, ale i wysoką, strzelistą kwasowością. Bardzo dobre+ (91/100).

Niestety, podstawowe biało wino z rocznika 2021 zostało już wyprzedane, więc od razu przeszliśmy do tej wyższej etykiety. Jest to miks vermentinu oraz bianco gentile, przy czym dojrzewające przez kilka miesięcy w baryłkach. Rzeczywiście, ta beczka jest bardzo wyraźna, czujemy dużo nut orzechowych, migdałów, ale też wodę różaną, dojrzałe gruszki. Na podniebieniu nieco zbyt ospałe, brakuje mocniej zarysowanej kwasowości, a beczka na razie jest zbyt wybijająca się. Może z czasem wszystko się jeszcze lepiej ułoży, bo pamiętajmy, że wino jest też młodziutkie. Dobre+ (88/100).

Pierwsza z czerwieni to mieszanka kilku lokalnych odmian, a więc niellucciu, sciaccarellu ale też minustellu. Wino jest bardzo przymilne, dość miękkie, pełne soczystego owocu (maliny, truskawki, wiśnie), z niewybijającą się zanadto kwasowością. W aromacie znajdziemy też sporo dymu, kwiatów i odrobinę wanilii. Struktura może nie jest zbyt imponująca, ale całość zachowuje świeżość i niezobowiązujący charakter. Bardzo dobre- (89/100).

Tutaj mamy mieszankę dwóch mniej znanych odmian, a więc carcajolu i minustellu. W porównaniu do poprzednika owoc jest tutaj ciemniejszy, zamiast malin i truskawek idzie w kierunku dojrzałych wiśni, a nawet śliwek. Do tego pojawiają się akcenty kwiatowe, trochę owocowej konfitury, ale też wyraźne suszone zioła i korsykańska makia. W ustach zadziorne, z drapiącymi taninami, choć delikatnie zbyt mało kwaskowe. Bardzo dobre+ (91/100).

Tutaj znów zmieniały składniki kupażu, gdyż tym razem obok niellucciu w winie znajdziemy 20% syrah. To też najładniejsze z czerwonych win producenta, z pięknym wiśniowo-żurwinowym owocem, przy którym rozwija się też leśna ściółka, liofilizowane truskawki, a także pieprz i suszone korsykańskie zioła. Wino ma świetny kręgosłup, dobrą koncentrację, ale też pewną lekkość i przestrzenność. Duża klasa. Znakomite (93/100).

Producent pozostaje wierny tradycji produkcji wokół Sartène słodkich win z winogron z późnego zbioru, czego wyrazem jest ta butelka. Na etykiecie widnieje wizerunek Spina Cavallu (obecny zresztą w logo winiarni), położonego w niewielkiej odległości od winiarni XIII-wiecznego kamiennego mostku nad rzeką Rizzanese. Choć mamy tutaj do czynienia z białą odmianą winogron, to aromaty przywodzą na myśl wino czerwone, pojawiają się bowiem głównie wiśnie i truskawki, z dodatkiem orientalnych przypraw i płatków kwiatów. W ustach ładnie owocowe, świeże i z nie za wysokim cukrem (co paradoksalnie utrudnia znalezienie do tego wina sensownego połączenia kulinarnego). Bardzo dobre (90/100).

Jak wskazuje nazwa tutaj mamy ponownie muscata z późnego zbioru, ale dodatkowo starzonego w beczkach. Można w związku z tym wyczuć delikatne orzechowe utlenienie, ale wino wydaje się też jeszcze bardziej wytrawne, kwaskowe. Za to na podniebieniu owocowe wypełnienie jest urzekającego, pełne soczystości wiśni, słodyczy truskawek i malin. To wino jedyne w swoim rodzaju, chyba nie piliśmy takiej ekspresji muscata. Znakomite- (92/100).