Dirler-Cadé – biodynamiczna, zachwycająca Alzacja

Nim przeszliśmy do szlachetnych odmian, spróbowaliśmy jeszcze kupaży 50% pinot blanc i 50% auxerrois, częściowo pochodzących z ponad 50-letnich krzewów. Wino jest przyjemnie skoncentrowane, z nutami jabłek i gruszek. Na języku owoc jest jeszcze mocniejszy, idący w stronę moreli i cytryn w syropie. Pomimo tego sporego ciężaru wciąż odpowiednio kwaskowe, z długim, mocnym finiszem. Znakomite- (92/100).

Podstawowy muscat producenta powstaje z młodych krzewów (50% muscata ottonel i 50% muscata d’Alsace) rosnących na cru Searing i Spiegel. Pachnie winogronowym sokiem, delikatnie kwiatowo, zwiewnie i uwodzicielsko. Jak przystało na dobre muscaty na podniebieniu to kwasowość, a nie słodki owoc wiedzie prym, a całość jak rześka, z długim, soczystym finiszem. Bardzo dobre (90/100).

Przy pozycji sklasyfikowanej jako grand cru od razu czujemy, że wskazujemy na wyższy poziom jakościowy. O ile bowiem w warstwie aromatycznej odczucia pozostają podobne, to sama struktura wina jest poważniejsza, mocniej zarysowana, a w posmaku dochodzi również do głosu mocna, stalowa wręcz kwasowość. Poważne wino, wcale nie do popijania na tarasie, ale przeznaczone jako kompan do jedzenia. Powinno się sprawdzić nawet z drobiem. Bardzo dobre+ (91/100).

Można by pomyśleć, że muscat nie jest odmianą zdolną do dłuższego dojrzewania w butelce, ale to wino nas totalnie zaskoczyło. Nabrało niesamowicie ciekawych nut ziołowych, woskowych i (chyba pierwszy raz doszukaliśmy się tego w winie) musztardowych. Do tego na języku o przyjemnie oleistej fakturze i znów czystym, kwasowym finiszu. Świetne doświadczenie. Znakomite (93/100).

Przeskakujemy do rieslinga i ponownie zaczynamy od wina z generycznej alzackiej apelacji, pochodzącego z owoców z młodszych krzewów. Jest czysty, mocno mineralny, z jedynie delikatnie owocową, jabłkową podbudową. W ustach kwaskowy i rześki, niemal cytrynowy, ale w posmaku pojawia się też ciekawa słoność. Bardzo dobre (90/100).

To wino z pojedynczej parceli (tzw. lieu-dit) Belzbrunner, nie sklasyfikowanej jako grand cru, leżącej pomiędzy wzgórzami Spiegel i Kessler, na której znajdziemy głównie piaskowiec. Aromat jest słodki, przywodzący na myśl pszczeli wosk i cytryny zatopione w gęstym syropie, ale też dojrzałe, tryskające sokiem brzoskwinie i polne kwiaty. Na podniebieniu z niemal szczypiącą kwasowością oraz (to jeszcze będzie się powtarzało przy wielu winach) długim, mocnym, kamiennym posmakiem. Znakomite- (92/100).

Na poziom grand cru wchodzimy od razu mocnym uderzeniem kwasowości spod znaku soku z cytryn i jabłek, zaprawionych jedynie kilkoma kroplami miodu. Czujemy delikatny cukier resztkowy (niecałe 6 gram), ale to kwasowość gra tutaj pierwsze skrzypce. Do tego wino jest bardzo eleganckie, subtelne, poukładane. Wciąż młodziutkie, z dużym potencjałem dojrzewania. Znakomite (93/100).

Inny od poprzednika, ten riesling z jednej strony wydaje się bardziej esencjonalny, z głębszym, mocniej skoncentrowanym owocem, ale też intensywniejszą mineralnością. Świetnie balansuje między tą ciepłą, słoneczną owocowością, a nutami słonymi i kwaskowymi. Rewelacyjny, bardzo precyzyjnie wykonany, a przecież to wciąż młodziak. Znakomite+ (94/100).

To niesamowite jak wina z sąsiadujących przecież ze sobą winnic mogą się tak różnić. Riesling z Kessler jest bardziej miodowy, woskowy, maślany. W ustach pojawia się więcej słodszy (choć cukier jest na poziomie tylko 5 gram), ale też brzoskwiniowo-morelowy owoc prześwietlony jest skrząca się kwasowością i niemal niekończącym się posmakiem. Wspaniałe doznanie. Arcydzieło-(95/100).

Nie sposób byłoby zgadnąć, że ten riesling ma 10 lat. Wydaje się zatrzymany w czasie, co prawda już nie tak owocowy jak poprzednik, ale świetnie czysty, stalowo mineralny, z cytrynowo-jabłkowym posmakiem. W ustach znajdziemy też odrobinę przypraw, ale całość jest zaskakująco mało ewoluowana, wciąż po owocowej, młodzieńczej stronie. Jedno z najlepszych alzackich win, jakie kiedykolwiek próbowaliśmy. Arcydzieło (96/100).

Kolejne cru i znowu zupełnie inne wino. Tym razem mamy rieslinga o nutach agrestu, świeżo skoszonej trawy, grejpfruta. W zasadzie próbując w ciemno aromat przywodzi na myśl sauvignon blanc. Ale w ustach już nie do pomylenia, potężnie kwaskowe, tu owoc jest mocniejszy, pełniejszy, z lekką słodyczą i przyprawowym posmakiem. Dość nietypowy, ale wciąż atrakcyjny i elegancki. Znakomite (93/100).

To już wino z wyraźną słodyczą (39 gram), co przekłada się na mocną owocowość – dojrzałe brzoskwinie, morele, cytrynowa skórka, ale i limonka. Również na podniebieniu przyjemnie pełne, skocentrowane, choć nie trące kwaskowej werwy. W posmaku odrobinę doskwiera alkohol. Znakomite- (92/100).

Vendanges Tardives oznacza w Alzacji wino z późnego zbioru, ale tutaj po samym aromacie trudno byłoby to stwierdzić. Ten jest bowiem niezbyt słodki, dominują w nim świeże jabłka, cytryny, może z odrobiną dojrzałych gruszek i kilkoma kroplami miodu. Cukier resztkowy daje o sobie znać głównie w strukturze, nadając temu rieslingowi większego ciała i gęstości. W finiszu jednak znów pojawia się mocniejszy akord niemal cytrynowej kwasowości. Świetna równowaga, choć brakuje trochę złożoności. Znakomite (93/100).

Pinot gris jest chyba najmniej przez nas lubianym szlachetnym szczepem z Alzacji, ale po raz kolejny potwierdza się zależność, że dobry producent z każdej odmiany potrafi wycisnąć to, co najlepsze. Tu aromat jest zdecydowanie gruszkowy, ale przy tym stosunkowo rześki, na pewno nie ma się wrażenia miałkości, czy też nadmiernej słodyczy jak w przypadku niektórych win w tej odmiany. Oczywiście zdecydowanie mniej kwaskowe od spróbowanych rieslingów, ale dalej trzymające pion. W palecie mamy ponownie sporo gruszek, ale też wyraźne przyprawy. Może nieco rozłazi się w posmaku, ale to wciąż solidny zawodnik. Bardzo dobre+ (91/100).

Schimberg to wydzielona parcela stanowiąca przedłużenie Kitterlé, na której znajdziemy wulkaniczną glebę. Wino jest znacznie bardziej wyraziste od poprzednika, obok gruszek mamy tu jabłkową skórkę, ponownie przyprawy, ale też słodką śmietankę. Pełne, może nawet ciut za mocno skoncentrowane, aż woskowe. Polecono nam je do Baeckeoffe, a więc alzackiej zapiekanki ziemniaczno-mięsnej, zwykle zapiekanej w białym winie. Znakomite- (92/100).

Mamy tutaj ponad 30 gram cukru, stąd ten pinot gris jest już wyraźnie słodki, pachnie czerwonymi jabłkami, morelami, brzoskwiniami. Bardzo gęsty, esencjonalny, ale słodycz jest świetnie wtopiona, zupełnie nie męczy. Ponoć to znów idealny dodatek do fois gras i musimy temu połączeniu przyklasnąć. Znakomite+ (94/100).

Idziemy ze słodyczą wciąż w górę, tutaj jest niemal 90 gram cukru. Wino jest pełne moreli, gruszek, jabłek, miodu i wosku. Bardzo gęste, smakujące też roztopionym masłem i orientalnymi przyprawami. Ciekawostka – podano nam do niego kilka kostek gorzkiej czekolady i to zaskakujące połączenie okazało się naprawdę rewelacyjne. Znakomite+ (94/100).

Ostatnią spróbowaną odmianą był gewurztraminer, w tej wersji wykonany na wytrawnie z jedynie delikatnym cukrem resztkowym, ale też mocną kwasowością. Całość pozostaje lekka, z akcentami licz i mocnym, cytrynowym-pieprznym posmakiem. Orzeźwiające wino na słoneczny dzień, a przecież mające już 7 lat na karku. Bardzo dobre+ (91/100).

Pierwsze z win grand cru ma 11,5 cukru, ale aż 14,9% alkoholu. Więc o ile aromat jest stosunkowo chłodny, to usta bardzo rozgrzewające, miodowe. Pomimo zachowanej kwasowość całość jest dość ciężka, mocna, trochę niezbalansowana. Bardzo dobre+ (91/100).

Tu alkohol jest na podobnym poziomie co w poprzednim winie, ale całość wydaje się znacznie bardziej zintegrowana. Przede wszystkim sama owocowość jest tutaj bardziej świeża, jabłkowa. Pojawiają się akcenty kwiatowe i cytrynowa skórka. Na podniebieniu słodsze niż w aromacie, ale i kwasowość jest naprawdę imponująca jak na odmianę. W ciemno trudno byłoby to wino uznać za gewutrzaminera, bo profil smakowy jest wyraźniej świeższy niż zwykle oczekuje się po odmianie. Znakomite (93/100).

To już gewurztraminer w wersji z cukrem dochodzącym do 40 gram. Jest też bardziej typowy od poprzednika, pachnący płatkami róży i owocami liczi. Kwasowość jest wyraźnie niższa, pojawiają się orientalne przyprawy, morele i roztopione masło. Nam jednak do gustu przypadła bardziej ta poprzednia, bardziej rześka wersja. Znakomite- (92/100).

Jeszcze słodsze (70 gram), miodowo-woskowe, z nutami białych kwiatów, niesamowicie esencjonalne, słodziutkie, bardzo słoneczne. Mimo niezbyt wysokiem kwasowości podobała się nam energia i soczysta owocowość tego wina. Pluszowy przyjemniaczek, ale narysowany od linijki. Znakomite+ (94/100).

Wina tego producenta znakomicie się starzeją, co potwierdza kolejny ze spróbowanych gewurztraminerów. Cukru jest tutaj o kilka gram mniej niż w winie z 2016 roku, również sam zapach ładnie ewoluował, stając się ziołowy, miętowy. Dopiero w ustach bardziej słodkawe, smakujące brzoskwiniami i słodkimi jabłkami, ale też wciąż rześkie i energetyczne. Duża jakość i klasa. Arcydzieło (95/100).

Nie był to jednak koniec zabaw ze słodkimi gewurztraminerami, bo przed nami pojawiły się kieliszki z winem z późnego zbioru. Wyraźnie słodkie, pełne nut miodowych, lipowych, cytryn w słodkim syropie, gruszek, płatków róży. Jest bardzo gęste, oleiste, wspaniale zbudowane, ale wciąż nie zaklejające jak niektóre z tańszych alzackich gewurztraminerów. Nie sądziliśmy, że odmiana może wywołać u nas tak pozytywne uczucia. Arcydzieło (95/100).

Najsłodsze alzackie wina to te, które pochodzą z gron dotkniętych szlachetną pleśnią i oznaczane jako Sélection de Grains Nobles (SdGN). Tu cukier jest na poziomie 167 gram, a konsystencją przypomina ono wręcz syrop. Pięknie owocowe, mocne, pełne dojrzałych akcentów dojrzałych moreli, skórki z cytryn i brzoskwiń. Co jednak najważniejsze kwasowość choć nie jest najwyższa, to jest jej jeszcze tyle, by ta obłędna słodycz nie zakleiła nam ust. Arcydzieło- (94/100).