Medsun – szerszy przegląd portfolio

Uwielbiamy musiaki od Karaniki, to naprawdę światowa klasa i po raz kolejny znaleźliśmy tego potwierdzenie. W kieliszku znajdziemy 90% xinomavro i 10% assyrtiko, z owoców pochodzących z 30-letnich krzewów rosnących w leżącej na północy kraju apelacji Amyntaion. Dojrzewanie na osadzie trwało 12 miesięcy. Pięknie łączą się w nim akcenty drożdżowe z wiśniowo-truskawkowym owocem. Na podniebieniu bardzo soczyste, chrupkie, świeże, z potężnie kwaskowym, oczyszczającym finiszem. Znakomite- (92/100).

W tym winie zakochaliśmy od pierwszego spróbowania. Stamatis Mylos w Attyce, nieopodal samych Aten, w miejscu nie słynącym z produkcji win, a dodatkowo z odmiany savatiano używanej głównie do produkcji retsiny stworzył ciekawą pozycję. Fermentacja odbywa się w stalowych kadziach, gdzie wino spędza 3 miesiące na osadzie. Pachnie skórką jabłek, gruszkami ale również masłem i woskiem. Na podniebieniu owoc początkowo wydaje się słodkawy (nawet truskawkowy), ale w posmaku wychodzi na wierzch słoność i mineralność. Znakomite- (92/100).

Tutaj ponownie mamy savatiano, ale w innej winifikacji. Przede wszystkim przez 20 dni wino jest macerowane ze skórkami, a już po ich usunięciu dojrzewanie na osadzie trwa 6 miesięcy z regularnym jego wzburzaniem. Można więc powiedzieć, że to taki nieśmiały wstęp do win pomarańczowych, w którym czujemy nuty gruszkowe, pomarańczową skórkęz dodatkiem masła i mocnych tonów przyprawowych (anyż) oraz różanych. Niesztampowe, z delikatnymi garbnikami i ponownie długim, czystym finiszem. Bardzo dobre+ (91/100).

Pierwsze wino z wysp pochodziło z Krety, od winiarza zlokalizowanego w okolicach Heraklionu. Jest bardzo napięte, podrasowane intensywnymi nutami soku z cytryny, ale też z przyjemną goryczką w posmaku. Pojawiają się również zioła, a także papaja. Kwasowość jest mocna, a całość chrupka, świeża i żywa. Bardzo dobre+ (91/100).

Gaia to jeden z bardziej znanych producentów z Santorini, to akurat wino w połowie dojrzewa w stali, a druga połowa dzielona jest na trzy części, które wędrują do beczek z dębu francuskiego, amerykańskiego oraz akacji. Aromat (jak to często w przypadku assyrtiko) jest dość nieśmiały, jedynie delikatnie gruszkowy. Na podniebieniu czujemy użycie beczki, ale ten dotyk jest subtelny, wino jest dymne, woskowe, ziołowe, a także (oczywiście!) słone. Jeszcze młodziutkie, ściśnięte, do odłożenia na kilka lat. Znakomite- (92/100).

Aromatyczne moschofilero to ciekawa odmiana, która w swoich wytrawnych wersjach może dawać bardzo atrakcyjne wina, idealnie sprawdzające się latem na aperitif. Tutaj 20% wina było przez kilka godzin macerowana na skórkach, co przekłada się na sporą feerię aromatów – od jabłek, przez gruszki, cytryny, aż pod płatki kwiatów. Za to w ustach orzeźwiające, proste, ale przyjemnie świeże. Na przysłowiowym tarasie sprawdzi się świetnie. Dobre+ (88/100).

Ta pozycja powstaje z odmiany kidonitsa, niedawno niemal zapomnianej, ale ostatnio zdobywającej coraz większą popularność na Peloponezie. Fermentacja odbywa się w beczkach dębowych i akacjowych (2-3 letnie), gdzie wino dojrzewa na osadzie przez 5 miesięcy. Pachnie lakierem do paznokci, pigwami i brzoskwiniami. Na języku czuć spory ciężar i mocna koncentrację, ale też ładną elegancję i klasę. Może nie jest nadmiernie ekspresyjne, ale za to bardzo przemyślane w swojej konstrukcji. Z chęcią spróbowalibyśmy je z pieczonym kurczakiem. Znakomite (93/100).

Pierwsze wino z odmian międzynarodowych to kolejny przykład odmiany aromatycznej. Cukier resztkowy na poziomie 7 gram cukru mógłby budzić obawy, ale tylko do momentu gdy pozna się poziom kwasowości (6 gram). Dzięki temu wino jest świetnie zbalansowane, pomimo swojej rozbudowanej warstwy aromatycznej (typowe dla szczepu aromaty róży, liczi, przypraw), ma wręcz cytrynową kwasowość. Bardzo dobre+ (91/100).

Tsantali to olbrzymi producent, ale akurat ta etykieta powstaje w limitowej edycji 3000 sztuk. Pachnie czerwonym owocami (maliny i truskawki), odrobinę śmietankowo. Za to w ustach pięknie ułożone, czujemy tutaj więcej pomarańczy, ale też mocną kwasowość i oczyszczający finisz. Ambitne i dobrze wykonane. Znakomite (93/100).

Mavroudi to odmiana dająca zwykle wina dość ciężkie, z nutami dojrzałych owoców. Tutaj producent dodatkowo na 8 miesięcy włożył wino do 300-litrowych beczek (25% nowych). Są tutaj śliwki, wiśnie i suszone żurawiny, a do tego sporo akcentów ziołowych, mentolu, sosu balsamicznego. Raczej nieskomplikowane, ale też niebanalne, z dobrą soczystością i zarysowanymi garbnikami. Bardzo dobre+ (91/100).

Bardzo lubimy kreteńska tę odmianę liatiko. Tutaj producent winifikował je jedynie w stali, a fermentacja odbywa się w niskiej temperaturze. W aromatach dużo tutaj suszu (suszone truskawki, wiśnie, pomidory), na podniebieniu dochodzi również pieprzność i mocna kwasowość. Całość lekka i bardzo przyjemna w odbiorze. Znakomite- (92/100).

Gaia obok swoich winnic na Santorini posiada również uprawy na Peloponezie, w tutejszej najsłynniejszej apelacji Nemea. Wino dojrzewało przez 12 miesięcy we francuskich, używanych beczkach. Lubimy takie wersje agiorgiotiko, w której nie przesadzono z ekstrakcją oraz użyciem dębu. Dzięki temu na pierwszym planie mamy wiśniowo-śiwkową owocowość i dużą soczystość. Na podniebieniu owoc jest trochę bardziej konfiturowy, ale kwasowość trzyma całość w ryzach. W posmaku pozostają ładnie zaokrąglone garbniki. Znakomite- (92/100).

Ten pinot pochodzi z pojedynczej winnicy zlokalizowanej na północy Peloponezu, w miasteczku Aigialeia. Krzewy rosną tutaj na wysokości ok. 400 metrów, na wapiennym podłożu. Fermentacja odbywa się w stali, ale później część wina wędruje do 300-litrowych francuskich beczek na trzy miesiące. Jest porzeczkowe, pachnące również ziołami. Na podniebieniu z solidną koncentracją, ale zabrakło mocniej zarysowanej kwasowości. Dobre+ (88/100).

Dość zaskakujący jak na Grecję rodański kupaż 92% syrah i 8% viognier. Obie odmiany fermentują razem z długim kontaktem ze skórkami, a następnie wino dojrzewa przez 12 miesięcy we francuskich beczkach. Mamy tu nuty aronii, śliwek i pieprzu, piękną kwasowość i już ładnie układające się garbniki. Usta początkowo wydają się dość gładkie, ale jednak w finiszu taniny syrah nas doganiają. Bardzo eleganckie, w zasadzie gotowe do picia, ale ma też potencjał na kilka kolejnych lat. Znakomite (93/100).