Knoll – rocznik 2019

Kreutles to parcela leżąca na stosunkowo płaskim terenie u podnóża Loibenbergu, na lessowej glebie. Pachnie jabłkami i cytrynami, na podniebieniu jest kwaskowe, a kończy się długim, orzeźwiającym finiszem. Całość stosunkowo prosta, ale świetnie mineralna i orzeźwiająca. Dobre+ (88/100).

To kolejna z płaskich winnic, ale tutejsza gleba to osady naniesione przez miliony lat wylewania Dunaju. W porównaniu do poprzednika wino jest bardziej soczyste, papierówkowe, z dodatkiem grejpfrutów i z wtopioną, choć mocną kwasowością. Również struktura jest tu pełniejsza, odrobinę poważniejsza. Bardzo dobre- (89/100).

Przepiękne górujące nad Unterloiben wzniesienie Loibenberg jest pocięte różnej wielkości tarasami, ale miejscami nachylenie winnic dochodzi do 80 stopni. Pod stosunkowo cienką wierzchnią warstwą gleby znajduje się twarde gnejsowe podłoże. Jest tu sporo owoców, moreli, dojrzałych czerwonych jabłek, wino jest nasycone, ale i świetnie skontrowane przez mocną kwasowość. Pięknie zbudowane, choć młodziutkie. Znakomite (93/100).

Podstawowy riesling od Knolla to esencja kwasowości tak charakterystycznej dla odmiany. Mamy tu skórkę z limonki, papierówki, czy wręcz kwasek cytrynowy. Jest to jednak kwasowość tak pięknie nieagresywna, pobudza ślinianki, ale nie ma się wrażenia, że odstaje ona od pozostałych elementów wina. Bardzo dobre+ (91/100).

Wracamy na Loibenberg, ale tym razem sięgamy po rieslinga. Wino jest piękne, eleganckie, nasycone nutami cytryn, pomarańczy, gruszek i słodkich jabłek. Kwasowość jest ultra mocna, niemal bolą od niej zęby, wino jest żywe, elektryczne, fenomenalnie świeże. Już teraz piękne, aż strach myśleć jak wspaniałe będzie za 5 lat. Znakomite+ (94/100).

Winnica Schütt obejmuje malutką dolinkę wciśniętą pomiędzy wzgórza Loibenberg i Höhereck. Jest dość płaska i gromadzi ciepłe powietrze, ale lodowiec naniósł tutaj materiał skalny stanowiące świetle podłoże dla rieslinga. W porównaniu do Loibenbergu owoc jest słodszy, cieplejszy, bardziej słoneczny, czy nawet miodowy. W ustach dalej kwaskowe, ale też wino jest cięższe, masywniejsze, nie tak strzeliste. W finiszu do głosu dochodzi kamienna mineralność. Znakomite (93/100).

Uwielbiamy słodkie wina od Knolla, dla nas są to jedne z najlepszych austriackich butelek tej kategorii. Ich przegląd zaczęliśmy od tego veltlinera. Wino jest wspaniale esencjonalne, morelowe-brzoskwiniowe, z gęstymi nutami miodu. W ustach oleiste, co prawda kwasowość mogłaby być odrobię wyższa, ale koncentracja tego wina jest oszałamiająca. Znakomite+ (94/100).

Jeśli wydawało się nam, że nie możemy wejść na jeszcze wyższy poziom w kompleksowości i natężeniu smaku, to kolejne wino nam to udowodniło. Zakres aromatyczny jest podobny do poprzednika, ale wszystkiego jest tutaj jeszcze więcej. Co jednak ciekawe, choć słodycz jest jeszcze bardziej intensywna, to kwasowość wydaje się jakoś lepiej zarysowana. Arcydzieło (96/100).

Pfaffenberg to winnica przynależna już do Kremstal, bardzo stroma i skalista (pochodzą z niej jedne z najciekawszych win z ego graniczącego z Wachau regionu). Wyższa niż przy vetlinerach kwasowość sprawia, że cukier wydaje się praktycznie niewyczuwalny. Wino jest wręcz cytrynowe, świeżutkie i ożywcze. Warto odłożyć na kilka lat, bo potencjał jest wielki, ale już teraz daje mnóstwo frajdy. Znakomite- (92/100).

Na razie w tym winie nie czuć ani śladu ewolucji, na pierwszym miejscu dominuje świeżutki, cytrynowy owoc zanurzony w miodzie lipowym. Wydaje się zatrzymane w czasie, bezkresne, będzie trwać dekady. Grzechem jest picie je już teraz, bo jednak jest jeszcze zdecydowanie zbyt zamknięte. Arcydzieło (96/100).

Chardonnay wydaje się być odmianą niezbyt nadającą się do produkcji win słodkich, tymczasem nie wiemy jaką magią, ale Emmerich zaklął w tym winie wiatr hulający po Dolinie Wachau, świeżość porannej rosy i morelowy owoc. Odrobinę odstaje alkohol, ale za to niemal w ogóle nie czuć słodyczy. Piękne, choć nieszablonowe. Arcydzieło (96/100).